หลักการที่ภาคเอกชนไทยใช้ในการขับเคลื่อนเรื่องการจัดการขยะบรรจุภัณฑ์ในตอนนี้ก็คือ “EPR (Extended Producer Responsibility)” หรือหลักการขยายความรับผิดชอบของผู้ผลิตไปยังช่วงต่างๆ ของวงจรชีวิตของบรรจุภัณฑ์ จากเดิมที่ผลิตและขายแล้วก็จบไป แต่ขยายความรับผิดชอบให้ครอบคลุมไปจนถึงหลังการใช้งานของผู้บริโภคด้วย โดยผู้ผลิตต้องคำนึงถึงผลกระทบทางสิ่งแวดล้อมอย่างครบวงจร ตั้งแต่การผลิตไปจนถึงหลังการบริโภค ไม่ว่าจะเป็นการเลือกใช้วัสดุ การออกแบบ การกระจายสินค้า การเก็บรวบรวมและการรับคืนเพื่อนำไปรีไซเคิลหรือใช้ซ้ำ 

อย่างไรก็ตาม ในประเทศไทยยังไม่ได้มีการบังคับใช้หลักการ EPR แบบจริงจัง แต่ยังเป็นภาคสมัครใจอยู่ เนื่องด้วยปัจจัยหลายๆ อย่าง เช่น พฤติกรรมของผู้บริโภค ความพร้อมของผู้ผลิต สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ เป็นต้น ที่ยังจำเป็นต้องปรับให้เหมาะสมก่อน ระยะเวลาในการดำเนินการใช้หลักการ EPR ในประเทศไทยนั้นจึงถือว่ายังไม่ได้ช้าจนเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น เรายังโชคดีที่มีบางระบบที่เอื้ออำนวยอยู่แล้ว เช่น การเก็บขยะของซาเล้งที่ประเทศอื่นที่ใช้ระบบ EPR ไม่มี เป็นต้น นั่นเท่ากับว่าเราไม่ได้เริ่มจากศูนย์ แต่มีต้นทุนระดับหนึ่ง เพียงแต่ต่อจากนี้จะต้องมีการพูดคุยร่วมกันกับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียทุกภาคส่วน เพราะอาจจะส่งผลกระทบต่อคนที่ทำอยู่แล้ว โดยจำเป็นจะต้องปรับปรุงกระบวนการทำงานให้ทุกคนสามารถทำงานร่วมกันได้ดีขึ้น และที่สำคัญต้องมีกฎหมายรองรับสำหรับซาเล้งและคนรับซื้อของเก่า เพื่อให้ทุกคนได้รับผลประโยชน์เท่าเทียมกัน

สิ่งสำคัญในการนำหลักการ EPR มาใช้ก็คือจะต้องมีความเข้าใจในหลักการนี้ก่อนว่ามีข้อดี ข้อเสีย และวิธีการใช้ที่ถูกต้องอย่างไร ดังนั้นแล้ว ตลอดระยะเวลากว่า 1 ปีที่ผ่านมา TIPMSE และผู้ที่เกี่ยวข้องจึงพยายามทำความเข้าใจกระบวนการ EPR ในแง่ของหลักการก่อน โดยยังไม่ได้ลงลึกเป็นขั้นตอนต่างๆ แต่ก็โชคดีที่รัฐบาลไทยได้รับนโยบาย BCG (ฺBio Economy, Circular Economy, Green Economy) มาใช้ ซึ่ง EPR ก็เป็นส่วนสำคัญของ Circular Economy ที่ต้องดำเนินการควบคู่กันไป โดยภาครัฐก็ได้ยอมรับ EPR เข้าไปในระดับนโยบายแล้ว ซึ่งตอนนี้อยู่ในช่วงของการศึกษาข้อมูล และเชิญชวนภาคเอกชนให้เข้ามามีส่วนร่วมมากขึ้น