ส่วนเรื่องมาตรการต่างๆ ก็ควรเป็นการส่งเสริมมากกว่า เช่น ระบบมัดจำคืนเงิน หรือ Deposit Refund System (DRS) สำหรับบรรจุภัณฑ์ที่สามารถใช้ซ้ำหรือรีไซเคิลได้ โดยให้ผู้บริโภคนำบรรจุภัณฑ์มาส่งคืนที่ตู้รับคืนหรือร้านค้าที่ซื้อไป จากนั้นผู้บริโภคก็จะได้รับเงินค่าบรรจุภัณฑ์คืน ซึ่งถือเป็นแรงจูงใจในการส่งคืนขยะบรรจุภัณฑ์ถึงผู้ผลิตที่ได้ผลดีมาก อย่างไรก็ดี ควรมีกฎหมายข้อบังคับในเรื่องการกระทำที่ไม่ถูกต้องด้วยเช่นกัน เช่น การใช้ประโยชน์ที่ไม่ถูกต้องแล้วเกิดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม เป็นต้น

นอกจากนี้ ถึงแม้รัฐบาลไทยจะวาง Roadmap ในปี 2565 เรื่อง การลดขยะประเภท Single-used Plastic 4 ชนิด คือ หลอด แก้วบาง ถุงบาง และโฟม ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ท้าทายในการจะช่วยลดขยะตั้งแต่ทาง แต่สิ่งที่มาทดแทน เช่น หลอดกระดาษ ก็ต้องปลอดภัยและกำจัดได้ง่าย ไม่ใช่กลายเป็นปัญหาขยะเหมือนเดิม นั่นทำให้ผู้ผลิตต้องคิดเรื่องการออกแบบบรรจุภัณฑ์ให้สามารถรีไซเคิลหรือใช้ซ้ำได้ด้วย

อีกหนึ่งเรื่องที่สำคัญก็คือ เรื่องความสะอาด หากต้องการนำบรรจุภัณฑ์ใช้แล้วไปใช้ประโยชน์ต่อ จะด้วยการ Recycle Upcycle Downcycle หรือ Reuse ก็ดี บรรจุภัณฑ์นั้นจะต้องสะอาดและไม่มีการปนเปื้อน แต่ก็มีบรรจุภัณฑ์หนึ่งที่เป็นปัญหามาก คือ ถุงพลาสติกที่คนไทยมักจะนำไปใช้เป็นถุงขยะต่อ จึงทำให้สะอาดได้ยาก และยังทำให้เกิดถุงขยะหลายสีปะปนกันไป เรียกว่าเป็นการใช้ผิดวัตถุประสงค์จนสุดท้ายไม่สามารถใช้ประโยชน์ต่อได้ ในขณะที่ต่างประเทศที่ใช้ระบบ EPR นั้น จะมีการแยกสีของถุงขยะซึ่งบ่งบอกถึงประเภทของขยะได้อย่างชัดเจน

การสนับสนุนจากภาครัฐก็มีส่วนสำคัญไม่แพ้กัน โดยรัฐต้องอำนวยความสะดวกแก่ผู้ผลิตที่ใช้ระบบ EPR เช่น ในด้านกระบวนการผลิต หรือแม้แต่มาตรการทางภาษี เป็นต้น เพราะถ้ารัฐไม่สนับสนุนผู้ผลิตกลุ่มนี้ ธุรกิจแบบ Circular Business ตามแนวคิด Circular Economy ที่ถูกกำหนดให้เป็นนโยบายของประเทศไทยก็จะไม่เกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม สิทธิพิเศษที่ให้แก่ผู้ผลิตกลุ่มนี้ก็ต้องมีความเหมาะสมและยุติธรรม